Wat is Pasen toch een mooi feest. Steeds opnieuw herinnert het mij eraan dat ik opnieuw kan beginnen. Zoals het gedicht van Rumi mij telkens weer raakt:
Kom
Kom, kom, wie je ook bent. Schande is hier onbekend.
Al zwoer je duizend eden, die je keer op keer weer brak.
Kom, blijf komen, kom.
Dolende, ootmoedige, onthechte vreemdeling, kom.
Kom, kom, wie je ook bent.
Zwerver, minnaar, liefhebber van het heengaan. Het maakt niet uit.
Wij zijn geen karavaan van de wanhoop.
Kom, al heb je je belofte al duizend keer gebroken.
Kom, kom, kom opnieuw, kom…..
Jalaluddin Rumi (1207-1273)
Opnieuw beginnen is voor mij: op een nieuwe manier me verbinden.. met mezelf, met de ander, met God, met alles wat er in mijn leven is. En dat klinkt zoveel gemakkelijker dan het is. Vaak moet je er eerst voor sterven.. wil je op een nieuwe manier gaan leven, je gaan verbinden. Sterven tijdens het leven. Zeven maal sterven.
Een deel van ons wat ons zo vertrouwd is, mag eerst sterven voor we verder kunnen. Of zoals Hans Korteweg zegt: “voor je naar je Nieuwe land kan gaan, moet je een offer brengen, een persoonlijk offer.”
Zij wilde zo graag haar verlangen volgen en nieuw werk zoeken en het liefst ook verhuizen naar een nieuwe plek. Wat hield haar toch bij het oude, jaar in jaar uit?
Tot ze tijdens een opstelling haar moeder aankeek, haar moeder die stierf toen zij 10 jaar was. Ze keken elkaar aan, wat was er veel liefde. Het duurde een poos voordat ze in beweging kon komen en kon uitreiken: “ik heb je zo gemist”. Toen kwamen er tranen, zoveel tranen en kon ze haar moeder vastpakken. (vastgehouden verdriet kan ons zo lang vasthouden op oude plekken). Na een poos kon ze haar moeder vragen om een zegen. Haar moeder lachte en keek haar bemoedigend aan: “ga maar, ga je eigen weg, mijn zegen heb je.” Toen zette ze een paar stappen naar het nieuwe werk met nieuwe moed en een lichter gevoel.
Om los te laten mag je eerst stevig vasthouden. Als je vast wilt houden, mag je loslaten. Zoals Maria in de tuin van de liefde Jezus zo graag wil vastpakken als ze hem gevonden heeft. Ze houdt zoveel van hem. Maar hij zegt haar: “Houd me niet vast, ik ben op weg naar mijn Vader”. Zo ontdekt ze een nog diepere liefde en is ze hem nog meer nabij dan eerst.
Oude liefde mag eerst vastgepakt worden en worden gezien en erkend, en wortel schieten in het hart (H. Nouwen) alvorens op weg te gaan naar nieuwe liefde of een nieuwe geliefde. En vastpakken betekent dan ook: rouwen.
Zoals een oude (ex) geliefde of een eerste geliefde in het hart gesloten mag worden, alle liefde ingeademd, alvorens je verder gaat op je pad. Deze weg ken ik persoonlijk erg goed. Ik wilde zo graag vooruit na mijn scheiding.. Ik pakte alles aan wat ik aan kon pakken qua werk en leuke en creatieve projecten. Maar na 3 jaar was mijn lichaam op en mijn ziel riep me terug. Ik mocht eerst nog rouwen, rouwen om die liefde die 12 jaar geduurd had en zo mooi was geweest.
De liefde mag in het hart gesloten worden, ook al was de schok groot toen hij of zij wegging, ook al voelde het als verraad. Soms klapt het hart in een keer dicht. Soms is er boosheid, soms stap je zo over al je gevoelens heen. Maar de ziel roept je terug. Om vast te pakken, voor je volledig los kan laten. De tranen doen je hart smelten, en zo komt de verloren liefde terug in je hart. Met die liefde kun je nieuwe stappen zetten naar nieuwe liefde.
Oude liefde kun je ook zien als een oude vorm van liefhebben. Sommigen van ons kennen de vorm van liefhebben wel waarin je denkt dat je de ander liefhebt als je hem of haar verzorgt, of de last van de ander op jouw schouders legt. Als kind heb je wsl de zorgen van je ouders op je schouders genomen uit pure liefde, want dat doen kinderen. Maar deze vorm van liefde ben je gaan beschouwen als DE vorm van liefde. Deze vorm van liefde brengt eenzaamheid en het brengt met zich mee dat aannemen van liefde erg moeilijk is. En dat put uit..
Hier afscheid van nemen is enorme klus. Het vraagt meer dan dit inzicht en verandering van gedrag. Het vraagt namelijk om disloyaliteit naar het systeem waar je uit voort komt. Omdat ‘liefhebben door te dragen’ de norm is in dit systeem (gezin/familie) en liefhebben door liefde aan te nemen een gevoel van schuld geeft naar dit systeem. Het vraagt veel moed je eigen weg te gaan. En als liefde aannemen schuldig voelt, waarom zou je het dan doorzetten?
Om gelukkiger te worden..
Om authentieker te leven..
Als je liefde kan aannemen, wordt je sterker en gezonder, omdat liefde opbouwend is.
Ook Jezus liet zich zalven en aanraken, ook Jezus liet zich uitnodigen aan tafel, en Jezus liet zich vast en zeker ook knuffelen.
Door de dood heen en de schuld achter ons te laten, kunnen we met kleine stapjes gaan proberen om ons Opnieuw te Verbinden met onszelf en de ander en met God.
Op weg naar Pasen.
Zalig Pasen.
Judith Mirjam
