In de herfst staat afsterven centraal.
Laten gaan is niet gemakkelijk, maar sterven bevrijd ook.
Bij sterven hoort rouwen, rouwen als achterkant van de liefde.
Liefde komt vrij en de liefde mag blijven.
Dat wordt het fundament waarop een nieuwe Dag aan kan breken.
James Cameron geeft ons met de film Titanic een prachtige metafoor mee: een oud systeem sterft.
Hij laat metaforisch zien hoe de reis van ‘sterven’ kan gaan en geeft er een boodschap in mee.
Het sterven van een oud systeem op micro niveau en op macro niveau.
Ons kapitalistische systeem dat gebaseerd is op eindeloze groei: we wilden alsmaar sneller en groter en meer, dat grote prestigieuze schip knalt tegen een ijsberg, die niet was gesignaleerd.
Het schip is te groot en te log om op tijd af te remmen en te keren. 5 compartimenten onder het schip worden doorboort. Het is onmiskenbaar: het schip zal zinken.
Zo vertelt Cameron ons. Dit ervaar ik zelf ook, en deze herfst meer dan ooit: een oud systeem sterft.
Ook op microniveau kun je ervaren dat innerlijke oude systemen onhoudbaar worden, ook al houd je het vast, tegen de klippen op. Er kan een natuurlijke crisis in je leven komen die het oude openscheurt. Au en bang. Maar onmiskenbaar. En het kan leiden naar bevrijding.
Op het zinkende schip is een jonge vrouw radeloos: ze wil niet in het keurslijf van haar systemische achtergrond, een rol, die van haar verwacht wordt. Ze voelt er geen liefde, alleen de vorm, de zekerheid en de prestige is van belang. Ze wordt geconfronteerd met de wil om te sterven… en dan is daar die hand, de hand van de liefde.
Een jongeman, Jack , die leeft van de wind, is een vrij mens. Rose valt als een blok voor hem.
Rose staat symbool voor het nieuwe leven.
Maar ‘het oude’ geeft niet haar niet zomaar op. In de persoon van Gal, haar toegezegde verloofde, een schatrijke man uit een familie met een goede naam, komt de poortwachter vol tevoorschijn: hij zal er alles aan doen om je niet door de poort te laten gaan. Hij zet alles op alles om haar terug te winnen. Zo ook haar moeder die de banden met haar systeem als een wurggreep aantrekt.
Ook in ons leven: is er een krachtige saboteur, innerlijke criticus of een lieve zachte stem die je weer binnen lokt en inspint in het oude. We laten ons verlokken door de vertrouwdheid en de veiligheid en de behoefte aan erkenning.
Rose twijfelt, wordt heen en weer geslingerd.
Maar nooit heeft ze zich zo gezien, gekend en bemind gevoeld. Nooit zo aangesproken op haar diepe verlangen naar vrijheid en zichzelf mogen zijn.
Ze kiest voor de liefde en danst uitgelaten op het onderste dek. Ze gooit gedragsregels, wetten en normen overboord.
Als we er eenmaal voor gekozen hebben om ons diepste verlangen te volgen, om onze authenticiteit te leven, dan zal het leven ons uitdagen: laat maar zien of je het echt wilt!
Durf je de ander te verraden om trouw te blijven aan jezelf? Pak je al je moed bijeen om in een zinkend schip je liefste uit de onderste kamers te redden? Durf je op weg te gaan naar het onbekende, moederziel alleen?
God, wat een moed hebben we daar voor nodig. Je diepste zelf uit de donkere kerkers van je psyche te bevrijden, vraagt om je angsten aan te kijken. Door ijskoud water heen.
Wees de strijder van je eigen Licht, van je eigen liefde. Zo vertelt de film mij.
En ondertussen zinkt het schip. En zijn er weinig reddingsboten. Een ieder reageert op deze chaos vanuit de blauwdruk van zijn eigen geschiedenis. Welk antwoord geef jij op de omstandigheden en uitdagingen van dit moment in de wereld?
De verloofde geeft de strijd niet op: uiteindelijk weet hij Rose in een reddingsboot te krijgen, met de belofte dat Jack, haar geliefde, ook een plek op een andere boot heeft. Als de boot naar beneden getakeld wordt, zie je haar tweestrijd. Jack zegt tegen Gal: “er is zeker geen andere boot”, waarop Gal zeg: “I always win, Jack”. En zo is het, de saboteur wint bijna altijd. Het is een kunst om door gladde praatjes en strakke gezichten de waarheid te doorzien.
Maar dit keer wint de liefde. Het vindt haar weg als vuur door Rose heen, die in een opwelling van het bootje springt, naar de reling van het schip en valt Jack weer in de armen. Eindelijk gelooft ze haar saboteur niet meer, maar gelooft ze haar hart. Geen short cut naar veiligheid: een reddingsboot. Maar volle overgave aan de liefde, die haar naar de vrijheid leidt. Een moeilijker begaanbaar maar innerlijk bevrijdende weg naar het Nieuwe Land.
In de tegenwerking die ze krijgt, in de uitdaging van het leven, in het moeten verbreken van de loyaliteit, in het aankijken van de angst, in haar weg zoeken op het zinkende schip: precies daar krijgt ze de kans om te worden wie ze is.
En het oude sterft af. Het schip zinkt, onmiskenbaar. De oude scherven smelten, brokkelen af. Sterven vraagt overgave, het laten gaan, het vrij geven. Het is een soort vallen. Omdat je oude grond onder je verliest, die vertrouwd was en veiligheid bood. Geen grond meer.
Het offer dat ze uiteindelijk moet brengen is groot: ze verliest Jack aan de dood in het ijskoude water. Een oud mannelijk systeem gaat ten onder, het vrouwelijke, de zielsliefde, overwint. Maar dat vraagt wel een offer. Het innerlijke mannelijke mag buigen voor het innerlijke vrouwelijke, zo zegt Ton van der Kroon, opdat het Vrouwelijke de leiding overneemt, de Nieuwe grond wordt.
Zo komt ze aan in het Nieuwe Land, ze moet leven van de wind en heeft niemand meer. Maar ze heeft een hart vol liefde en een moed die levenskracht geeft: want ze heeft zichzelf overwonnen.
Op macroniveau staan we aan de dageraad van een Nieuw Begin.
Terwijl het schip onmiskenbaar zinkt.
Welk antwoord geef jij?
Deze film vertelt je:
Vind je werkelijke veiligheid in de Liefde.
Zij zal je de weg wijzen.
Mirjam