Mist kan zijn als een aanwezigheid. Het kan aanvoelen als een omhulling, zoals Paulo Coelho schrijft over het Vrouwelijke gezicht van God, de Shechina. Ze openbaart zich in water. Daarom houd ik zo van mist. Het helpt me naar binnen te keren en daar de bron te vinden. De Shechina is ook vaak te vinden bij een bron of een waterput, een plek waar geliefden elkaar ontmoeten, aldus Coelho.
Maar soms is mist ook lastig, mist in je leven houdt spiegelingen tegen, waardoor we kortzichtig worden en koppig vasthouden aan ons eigen gelijk. Waardoor we de schoonheid van de situatie en van de ander niet meer zien, waardoor we de mogelijkheden niet meer kunnen onderscheiden. We kunnen de bron niet meer zien, waar we de ander in liefde kunnen ontmoeten.
Het leven zoals je het om je heen waarneemt is als een spiegeling van je innerlijke wijsheid en innerlijke gemoedstoestand. In een periode in mijn leven, jaren terug, lag het leven als een zware deken over me heen. Het was moeilijk om vreugde en schoonheid tot me te nemen, het ontvangstkanaal was gesloten, het hart. Er was veel mist, geen omhullende mist. Meerdere beelden die mensen me aanreikten waren ankers voor mij om anders naar het leven te kijken. Het hielp meer dan wat mijn hoofd allemaal bedacht hoe ik eruit kon komen .
Eén beeld was een metafoor voor mijn burn out: een rivier die verdampte boven een woestijn en daar moest vertoeven net zolang ze als regen zou neerdalen en weer verder zou stromen. En ook wees iemand me op de tientallen glinsteringen in het water: ‘dat ben jij ook, al die diamantjes op het water schuilen diep in jou’. Dank je wel.
In onze dagelijkse bezigheden en in de maalstroom van onze gedachten vergeten we vaak te kijken of luisteren naar beelden die voor het oprapen liggen. Beelden die een nieuw perspectief geven en soms nieuwe mogelijkheden laten zien. Ga maar eens wandelen en kijk om je heen, kijk waar je ogen zich op richten. En neem dat beeld in je op, wat zegt het je? Wat is de boodschap? Beelden om je heen zijn als een weerkaatsing van je innerlijk. Eergisteren liep ik met een vriendin over een dijk midden in de weilanden. We keken omhoog. Zij zag een lichtstraal door de wolken, ik zag de ganzen die in hun vlucht een prachtige bocht maakten. Ieders verlangen weerkaatst.
Naast de weerkaatsing van innerlijke wijsheid, interpreteren we zelf de werkelijkheid ook, dat zegt veel over ons achterland (onze geschiedenis en systeem). Vooral als we heel overtuigd zijn van iets of koppig vasthouden aan een bepaalde situatie, dan kun je er zeker van zijn dat het achterland een flinke rol speelt. In onze relaties thuis en op de werkvloer kan dat aardig dwars zitten. Bijvoorbeeld in onze relaties spelen onze anima en animus een grote rol, dat is onze mannelijke en vrouwelijke kant (Jung). Als een van deze twee nog in de schaduw ligt dan zoeken we dat (en vechten we uit) met de ander. Verliefdheid komt vaak voort uit gemis of een niet ontwikkeld deel van onszelf. Vandaar dat we zo geërgerd zijn als de ander niet voldoet aan onze verwachtingen.
In een sessie zie ik hoe een moeder worstelt met haar kind:’ waarom neemt ze het niet meer voor zichzelf op, ik kan me er zo aan ergeren, aan dat zachte en lieflijke gedoe’. Als we het neerzetten in een constellatie blijkt ze (moeder) vroeger als een leeuwin op het schoolplein te zijn geweest. Nu is ze zachtaardig en laat ze makkelijk over haar grens gaan. Ze heeft de leeuwin ver weg gestopt, het bracht haar niet wat ze wilde: contact. Maar nu merkt ze dat met het zachtaardige deel te weinig voor zichzelf op komt. Het kind spiegelt dat in haar. Ze heeft de leeuwin weer op te halen.
Verhalen zijn ook een bron van inspiratie, als bespiegeling, om je op een ander spoor te brengen, juist om je eigen kleur en interpretatie even los te laten. De bijbel staat er vol mee, en ja daar ben ik mee opgevoed, dus put ik nog graag uit die bron. Hier een verhaal over een bron. De bron is een plek waar liefde geboren wordt en je eigen weg begint.
De Samaritaanse vrouw bij de bron. Jezus vraagt haar: “Geef mij te drinken. “ De Samaritaanse vrouw gaat toch naar een bron van water, om haar dorst naar liefde, naar grond onder de voeten, naar leven te lessen? Haar kruik is leeg, zij is degene die water wil. Jezus stelt een vraag die een omkering in zich draagt. Ze komt om water te halen en hij vraagt haar water te brengen. Hij vraagt haar te geven uit haar bron. Hij helpt haar om haar eigen bron te vinden.
